شهر هوشمند Smart City شهروند هوشمند Smart Citizen

شهر هوشمند (به انگلیسی: Smart City) به شهری گفته می‌شود که بر اساس آخرین نظریه‌های تکامل یافته مدیریت شهری بر پایه فناوری اطلاعات و ارتباطات، داری شش معیار اصلی ذیل باشد:

حکمروایی هوشمند (Smart Governance)
شهروند هوشمند (Smart Citizen)
محیط زندگی (Smart Environment) و محل زندگی (Smart Home) هوشمند
اقتصاد هوشمند (Smart Economy)
حمل و نقل هوشمند (Smart Mobility)
انرژی هوشمند (Smart Energy)

شهر هوشمند یک منطقه شهری است که از انواع مختلف سنسورهای الکترونیکی برای جمع‌آوری اطلاعات و تحلیل آن‌ها استفاده می‌کند، که این اطلاعات برای مدیریت دارایی‌ها و منابع شهری کارآمد است.

این پروسه، شامل اطلاعات جمع‌آوری شده از شهروندان، دستگاه‌ها و منابع شهری است که پردازش و تجزیه و تحلیل می‌شود

تا به نظارت و مدیریت ترافیک و حمل و نقل، سیستم، نیروگاه، آب، تأمین شبکه های، زباله، مدیریت، قانون اجرای سیستم‌های اطلاعاتی و مدارس و کتابخانه‌ها و بیمارستان‌ها و دیگر خدمات اجتماعی کمک کند.

ایدهٔ شهر هوشمند، ادغام فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) و دستگاه‌های مختلف متصل به شبکه (اینترنت اشیاء یا IoT) است،

برای بهینه‌سازی بهره‌وری از خدمات و کاربری‌های شهری و اتصال آن به شهروندان است.

تکنولوژی شهر هوشمند اجازه می‌دهد تا مقامات یک شهر با جامعه و زیرساخت‌های شهری و نظارت بر آنچه اتفاق می‌افتد و آنچه در حال تحول است، تعامل مستقیم پیدا کنند.

نمونه‌های موردی

سیاست گذاری‌های عمده و موفقیت‌های قابل توجهی در زمینهٔ هوش کالبدی شهرها در مقالات مربوط به جایزهٔ فروم جامعه ی هوشمند در سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۰ ثبت شده‌است.

شهرهایی مثل سونگدو و سوون و محله ی گنگنم از شهر سئول (کرهٔ جنوبی)، استکهلم (سوئد)، واترلو در اونتاریو و کلگری در آلبرتا (کانادا)،

تایپه (تایوان)، میتاکا (ژاپن)، گلاسکو (اسکاتلند)، شهر نیویورک و لاگرانج از جورجیا (ایالات متحدهٔ آمریکا)،

و در نهایت سنگاپور همه از شهرهایی بوده‌اند که برای تلاش‌های شان در زمینهٔ اضافه کردن شبکه‌های پرسرعت و خدمات الکترونیکی که به پایدار کردن محیط‌های خلاق، رشد و همگانی شدن شهر کمک می‌کرده‌اند، از آن‌ها تقدیر شده‌است.

برخی شهرها به‌طور فعال، در حال حرکت به سمت اجرایی کردن تدابیر هوشمندسازی هسنند، من جمله:

آمستردام

چراغ‌های شهر آمستردام ارتقاء داده شده‌اند تا به شوراهای شهر اجازه دهند که بر اساس میزان رفت و آمد مردم به صورت پیاده نور چراغها را کم و زیاد کنند.

دستورالعمل آمستردام برای شهر هوشمند که از سال ۲۰۰۹ اجرایی شده‌است، امروز شامل بیش از ۱۷۰ پروژه است که با همکاری شهروندان، دولت و شرکت‌ها ایجاد شده‌اند.

در حال حاضر این پروژه‌ها روی یک شبکهٔ به هم پیوسته از وسایل بی‌سیم اجرا می‌شود تا توانایی شهر برای اتخاذ تصمیم‌های به موقع

(real-time decision making) را بهبود ببخشد.

شهرداری شهر

شهرداری آمستردام ادعا می‌کند که هدف این پروژه‌ها کم کردن ترافیک، صرفه جویی در مصرف انرژی، و بالا بردن امنیت عمومی است.

برای تشویق عموم مردم برای همکاری با این پروژه، شهرداری هر سال مسابقهٔ شهر هوشمند آمستردام را برگزار می‌کند

که در آن طرح‌های پیشنهادی برای اپلیکشن‌ها و طرح‌های توسعه ای که در چهارچوب سیاست‌های کلی شهر بگنجند، پذیرفته می‌شوند.

یکی از نمونه‌های اپلیکیشن‌های نوشته شده توسط شهروندان، Mobypark است

اپلیکیشنی که به صاحبان پارکینگ‌ها اجازه می‌دهد که جای پارک خصوصی شان را برای مبلغی، به شهروندان دیگر اجاره دهند.

در مرحلهٔ بعد، اطلاعات جمع‌آوری شده از این اپلیکیشن توسط شهرداری مطالعه می‌شود تا نسبت عرضه و تقاضای پارکینگ در مناطق مختلف آمستردام را بررسی کنند و بر اساس آن توزیع خدمات را بهبود ببخشند.

همچنین تعدادی از خانه‌های شهر به کنتورهای برق هوشمند مجهز شده‌اند که به صورت خودکار به خانه‌هایی که مصرف برق خود را کاهش دهند مشوق‌های مالی می‌دهد.

پروژه‌های دیگر، شامل چراغ‌های شهری قابل کنترل (smart lighting)است که به مقامات شهری اجازه می‌دهد که روشنایی چراغها را کنترل کنند

و هر جا که ترافیک به صورت زنده در حال رصد است و اطلاعات مختلف راجع به زمان رفت و آمد از مسیرهای مختلف یا میزان ترافیک روی نمایشگرهای شهری در حال نمایش است، رفت و آمد را به صورت هوشمند مدیریت نمایند.

منبع: ویکی پدیا