رحلت پیامبر اکرم (ص) و شهادت امام مجتبی (ع)

بسم الله الرحمن الرحیم

صلی الله علیک یا رسول الله و علی آل بیتک الطاهرین

۲۸ماه صفر سالروز رحلت سید انبیاء و برترین آفریده خدا محمد مصطفی (صلی الله علیه و اله و سلم) است.

وجود مقدسی که خداوند متعال تمام جهان را به یمن او و عترت پاکش آفرید و نور او اول مخلوق خداوند است.

پیامبری که خداوند حکیم بارها در قرآن کریم او را ستوده است.

سخن در فضایل و مناقب آن حضرت بسیار است،اما آنچه در این مقام باید گفت عظمت مصیبت خاتم الانبیاء

(صلی الله علیه و آله) است؛ تا آنجا که امام باقر (علیه السلام) در روایتی چنین می فرماید:

«من أصیب بمصیبه فلیذکر مصابه بالنبی (صلی الله علیه و آله) فانه من أعظم المصائب» (کافی ج۳ ص۲۲۰ )
هر کس به مصیبتی گرفتار شد، پس باید مصیبت خود را نسبت به پیامبر الانبیاء (صلی الله علیه و آله)

بیاد آورد پس همانا که مصیبت پیامبر از بزرگترین مصیبتهاست.

در روایات ما گزارشهای متعددی از آخرین روزهای حیات شریف رسول خدا الانبیاء (صلی الله علیه و آله)

و نیز آخرین لحظات آن حضرت نقل شده است از جمله:

صحیح بخاری معتبرترین کتاب اهل سنت چنین نقل می کند:

«زمانی که حال تب بر پیامبر شدید شد فرمود: کاغذی بیاورید تا برایتان نوشته ای بنویسم که پس از آن گمراه نشوید.

عمر گفت: تب بر پیامبر خدا غالب شده است وکتاب خدا نزد ماست و برای ما کافی است.

پس اصحاب حاضر در جلسه با هم اختلاف پیدا کردند و بگو مگو زیاد شد.

پیامبر فرمودند: از نزد من برخیزید و شایسته نیست در نزد من تنازع کنید.

پس ابن عباس خارج شد در حالی که می گفت: مصیبت!

و تمام مصیبت! زمانی بود که بین رسول خدا و نوشته او مانع شدند.»(صحیح بخاری ج۱، ص۳۶.)

همچنین ابن عباس چنین می گوید: «هنگامی که وفات پیامبر فرا رسید گریستند تا محاسنشان از اشک، تر شد پس به آن حضرت گفته شد:

یا رسول الله چه چیز باعث گریه شما شد؟

فرمود: برای فرزندانم می گریم و برای آنچه شرار امتم پس از من با آنان خواهند کرد، گویا فاطمه دخترم را می بینم در حالی که پس از من به او ظلم شده و فریاد می زند:

یا ابتاه، یا ابتاه، پس احدی از امتم او را یاری نمی کند.

فاطمه (سلام الله علیها) سخن پدر را شنید و گریست پس پیامبر به دخترشان فرمودند:

دخترم گریه مکن! آن حضرت پاسخ داد:

گریه من به خاطر آنچه پس از شما با من خواهد شد، نیست؛

بلکه من از فراق و دوری شما می گریم یا رسول الله! پیامبر فرمودند:

تو را مژده می دهم که به زودی به من ملحق می شوی پس تو اول کسی هستی که به من خواهد پیوست.»

(امالی شیخ طوسی ص۱۸۸)

از طرفی بنابر نقلی این روز مصادف با شهادت سبط اکبر رسول خدا، امام حسن مجتبی (علیه السلام) است،

امامی که پیامبر خدا او را سیدِ جوانان اهل بهشت معرفی کرد.

حیات زندگی

آن حضرت در طول مدت حیات خویش با ستم ها و جفاهای فراوانی مواجه شد، تا آنجا که آن دسته از یارانش که به مقام امامت الهی آن حضرت و عصمت ایشان، معرفتی نداشتند با شنیدن خبر صلح ایشان با معاویه ، به خیمه آن حضرت حمله ور شدند، سجاده را زیر پای ایشان کشیدند و پای مبارکشان را مجروح نمودند.

بی آنکه بدانند یا بخواهند بپذیرند که امام معصوم و حجت خدا هر عملی که انجام دهد بر اساس دستور الهی می باشد و جای چون و چرا و اعتراض ندارد.

چرا که اعتراض به حجت معصوم الهی در واقع اعتراض به خداوند حکیمی است که عمل امام علیه السلام

به امر و رضایت او انجام شده است.

سرانجام آن حضرت با زهر مسموم شدند و کار غربت و مظلومیتشان تا بدانجا رسیدکه بدن مطهرشان در روز تشییع

تیر باران شد… صلی الله علیک یا حسن بن علی المجتبی

همچنین آخر ماه صفر بنا به نقلی مصادف با شهادت حضرت شمس الشموس علی بن موسی الرضا علیه آلاف فی التحیه و الثناء می باشد، امامی که رئیس مذهب، صادق آل محمد (صلی الله علیه و اله و سلم)

آرزوی دیدار او را دارد، و تماشای جمال او را تمنّی می کند، و خداوند سبحان، و خاتم پیمبران مدّاح کمال او هستند،

عقل از ادراک مقام او عاجز، و بیان از شمارش فضائل او قاصر است.